Volg jij je intuïtie? Gebruik dit krachtige kompas.

Vaak hoor ik professionals zeggen: ‘Ik maak me zorgen om een kind, maar ik heb geen bewijs dat er iets aan de hand is en kan mijn vinger er ook niet precies op leggen’. Het gevolg is dat ze het nog even aankijken, en uiteindelijk hun zorgen met niemand delen.

Ik begrijp dat wel. We willen graag alles dubbel checken en vooral niemand beschuldigen. En als je denkt de enige te zijn die zich zorgen maakt, kun je aan het twijfelen raken: ‘misschien zie ik het niet goed’. We hebben allemaal de neiging om onze eigen intuïtie weg te rationaliseren.

Terwijl onze intuïtie een krachtig kompas kan zijn. In deze video vertel ik hoe dat zit.

Misschien herken je dit: een kind vertelt je iets waardoor je een knoop in je buik krijgt of er gaan alarmbellen af. Veel professionals denken dat dit onvoldoende is om actie te ondernemen. We hebben geleerd om alles eindeloos te wikken en te wegen. En dat we alleen iets kunnen met harde feiten. Maar dat is niet waar. Sterker nog, alles start met intuïtie en de onderbouwing komt daarna pas.

Het komt vaak voor dat ik training geef en dat meerdere collega’s zorgen hebben over hetzelfde kind. Ze blijken dit niet van elkaar te weten en komen hier gedurende de training achter. Ze wisten dit niet van elkaar omdat ze allemaal twijfelden aan hun eigen bevindingen en het dan dus maar niet deelden – met alle gevolgen van dien.

Als jij je, om wat voor reden dan ook, zorgen maakt over een kind: doe er dan iets mee. In dit stadium is het namelijk absoluut nog niet aan de orde dat je een sluitend verhaal nodig hebt of ondersteunende bewijslast. Sterker nog, de meeste professionals zijn niet eens in de positie dat ze hoeven te bewijzen wat er precies aan de hand is. Het gaat gewoon om een kind of een volwassenen met een verhaal dat gehoord en/of gezien moet worden.

Wat kun je doen?

Deel je zorgen. Dat kan met het kind, maar ook met collega’s of de ouders van het kind. Vraag eens rond bij andere professionals. Vertel wat je zorgen zijn. Maak een lijstje met je zorgen en schrijf erbij welke gevoel betreffen en welke zorgen feitelijk/objectief zijn. Doe dit met de aandachtsfunctionaris van jou organisatie of je collega aandachtsfunctionaris als je dit zelf bent. Vraag om advies. Natuurlijk kun je ook altijd Veilig Thuis bellen, waar ze je kunnen adviseren over de te nemen stappen. Ook kan Veilig Thuis je helpen om je intuïtie om te zetten in meer heldere signalen en feiten.

*Voorbeeld: Martine van 9 jaar ijsbeert vaak op het schoolplein en daarmee bedoel ik dat ze vaak heen en weer loopt in de pauze op het schoolplein, ze friemelt met haar handen en vingers en wiebelt regelmatig haar benen als we in de kring zitten (objectief).

Het kan zijn dat er helemaal niets aan de hand blijkt te zijn, en dat zou natuurlijk mooi zijn. Maar het kan ook zijn dat jij de eerste persoon bent die een zorgelijke situatie opmerkt. Waardoor er nu eindelijk een balletje kan gaan rollen. En dat begint bij jouw onderbuikgevoel. Dus neem je zorgen, je eigen waarnemingen en het kind serieus.

Wil je meer weten over wat je met je zorgen zou kunnen doen?

Neem contact met me op voor een training zorgvuldig handelen bij een vermoeden van huiselijk geweld en kindermishandeling. Het start altijd met de eerste stap! Neem jij die eerste stap?

Reageer gerust op dit bericht in de comments, Facebookpagina of deel dit bericht met jou netwerk door de buttons hieronder te gebruiken.