Het belang van een beschermlaag: en hoe het mij te veel werd

De afgelopen periode was pittig… heel pittig. Ik had veel werk, was veel weg van huis en ik voelde me niet fit. Maar mijn missie is groot: een veilige wereld voor kinderen. Dat sleept me er normaal gesproken wel doorheen.

Ik geef trainingen over kindermishandeling en huiselijk geweld. Daarnaast ben ik, zoals velen van jullie weten, samen met Ted Kloosterboer van Stichting Praat bezig met de organisatie van 21 Minuten in de Week tegen Kindermishandeling: in elke provincie één bijeenkomst, waarin aandacht wordt gevraagd voor kinderen die slachtoffer zijn van kindermishandeling.

Ervaringsdeskundigen vertellen in het hele land hoe iemand in zijn of haar leven steun heeft gegeven of had kunnen geven. Wij roepen iedereen in Nederland in 21 minuten op om het verschil te maken voor de kinderen die nu in zo’n meestal uitzichtloze situatie zitten. Ook vragen wij alle professionals in Nederland naast deze bijeenkomsten ook zelf 21 minuten in te plannen om hier met collega’s over in gesprek te gaan. En ontwikkelen we, samen met onze kennispartner Augeo, 21 bespreektips die op 20 november zelf zullen worden gelanceerd.

Omdat het pittige materie is waarmee ik werk, heb ik een beschermlaag nodig om te zorgen dat ik overeind blijf. Maar ik neem je mee naar een week van een poosje terug waarin ik moe was van het harde werken, verkouden was en onze kinderen minder lekker in hun vel zaten dan normaal. Daardoor was het beschermlaagje minder solide dan normaal en kwam alles veel directer bij me binnen. En dat heeft consequenties.

Het belang van een beschermlaag

Waarom is het zo belangrijk om zo’n ‘beschermlaagje’ te hebben? Voorbeeld: een dokter draagt handschoenen tijdens het onderzoeken van zijn patiënt. De handschoentjes zijn dun, hierdoor kan hij nog goed voelen wat hij doet en welk effect zijn handelingen hebben op de patiënt. Maar de handschoenen zijn hard nodig om de dokter (en de patiënt) te beschermen.

Mijn laagje is vergelijkbaar met zo’n handschoen: dun en kwetsbaar, maar hard nodig om ervoor te zorgen dat ik mijn werk kan blijven doen. Het zorgt ervoor dat mijn emoties me niet in de weg gaan staan. Het is een dun laagje op mijn ziel waardoor ik na het horen van alle tragische verhalen van kinderen (vaak via de professionals), ik het verdriet en de wanhoop van de ander wel kan voelen, maar dat het me niet te persoonlijk raakt. Het zorgt dat ik niet de moed verlies maar juist in de actiestand kom. Maar het laagje werd afgelopen tijd dunner en dunner.

Als de bescherming wegvalt

In de afgelopen weken ben ik intensief betrokken geweest bij verhalen van ervaringsdeskundigen, heb ik supervisies begeleid met lastige casuïstiek , heb ik trainingen gegeven, werd er om mijn mening gevraagd door een krant over een misbruikzaak, was ik onder de indruk van Griet op de Beeck die het misbruik door haar vader deelt met de wereld, had ik afspraken met belangrijke organisaties in mijn werkveld, begeleid ik een bijzondere stagiair, maakte ik offertes en het werk raasde maar door. Maar naast dit alles ben ik ook een moeder van twee dochter van 2 en 4 jaar oud. Door het vele werk kwam het besef ineens hard binnen: ik miste mijn eigen kinderen.

Onze kinderen zijn mijn drijfveer, maar opeens zie ik ze heel weinig. Onze oudste dochter had het op een ochtend lastig gehad met afscheid nemen van papa en mama en ik probeer met mijn man op zo’n moment te bedenken hoe wij zulke momenten voor ons allen makkelijker kunnen maken.

Ik kon tot nu toe alle ballen redelijk in de lucht houden. Maar nu lukte het me minder goed. Samen met Ted Kloosterboer van Stichting Praat begeleidde ik poosje geleden een voorbereidingsdag met ervaringsdeskundigen en gespreksleiders. En daar ik realiseerde me ineens weer iets belangrijks:

De meeste ervaringsdeskundigen, mensen die als kind zijn mishandeld, hebben nog nooit ervaren dat hun ouders hen misten.

Ik besefte dat veel kinderen die thuis mishandeling meemaken helemaal geen ouders hebben die ooit puzzelen hoe ze iets voor hun kind makkelijker kunnen maken. Ze ontvangen geen steun op moeilijke momenten. Veel van deze ouders denken niet na over de invloed die hun drukke leven op de kinderen heeft. Hun belletjes gaan gewoon niet (of minder hard) rinkelen. Iets wat ik wel weet, maar niet altijd laat ‘binnenkomen’.

Op dat moment kreeg ik een berichtje van mijn moeder. Ze stuurde een foto van mijn jongste dochter die samen met oma appeltaartjes bakte. Ik smolt en mijn hart maakte een sprongetje. En het liefste wou ik dat de wereld even stilstond en ik iedereen kon vertellen hoeveel ik van onze kinderen hou (ook al kan ik ze soms ook achter het behang plakken).

Wat denk je… Zouden kinderen die voortdurend het ondenkbare meemaken en in de overleefstand staan in een ‘oorlogssituatie’, ooit maar dénken aan gezellig thuis appeltaartjes bakken?

In de meeste ervaringsverhalen die ik de afgelopen tijd heb gehoord was er simpelweg geen tijd en ruimte voor missen, knuffels en warmte; en al helemaal niet voor appeltaartjes bakken.

Ik merkte dat ik me ging schamen voor mijn gevoelens en deze ook niet wilde uiten: ik wilde anderen niet confronteren met hun eigen gemis aan warmte en liefde. Toch besluit ik mezelf niet te censureren. Want de norm zou niet de onveiligheid, maar juist de veiligheid moeten zijn. Ook al is dat dus niet voor iedereen vanzelfsprekend. Het is de moeite waard om voor te vechten!

Wij leren van de kinderen van toen

Voor de mensen die meedoen aan ons mooie 21 Minuten project: voor hen doen wij dit. Zij waren precies zoals de kinderen waar wij nu voor strijden. Ik vecht met heel mijn ziel en zaligheid, want ieder kind heeft recht op liefde, geborgenheid en veiligheid.

En ik ben onder de indruk van de kracht, de moed, het lef, de intensiteit van contact en van hoe mooi al deze mensen zijn waarmee wij mogen werken.

En nee….soms heb ik even geen beschermlaagje, waardoor ik word geraakt en kwetsbaar word. En op die momenten word ik kotsmisselijk van alle narigheid die ik te horen krijg. En misschien is dat ook goed. Want het zijn nu eenmaal dingen die we nooit normaal moeten gaan vinden.

Ik ben een dankbaar mens voor alles wat ik heb gevoeld en mag voelen.

Na deze pittige week ontving ik onverwacht dit bericht van één van de ervaringsdeskundigen, Wouter Springer. Hij schrijft op Facebook: “Jij, Naomi, zorgt ervoor dat ik en anderen ertoe doen.”

Wow. Dit maakt me trots, stil en dankbaar.

Die 21 Minuten gaan er toe doen en zijn het zo ontzettend waard. En de gemiste tijd met mijn kids wordt goedgemaakt. Maar zij hebben een moeder die niet alleen een grenzeloze liefde heeft voor hen maar voor álle kinderen die het nodig hebben.

En, wil je ook wat doen? Maak in de Week tegen Kindermishandeling 21 minuten vrij om over het thema kindermishandeling te praten met je collega’s, want zeg nou zelf….wat is 21 minuten nou eigenlijk?

Reageer gerust op dit bericht in de comments rechts, Facebookpagina of deel dit bericht met jouw netwerk door de buttons hieronder te gebruiken.

P.S.S: Heb je al één van mijn inspirerende e-books gedownload voor professionals: Zeg néé tegen seksueel misbruik bij kinderen, het Spiekbriefje over het voeren van een zorggesprek met ouders, de Checklist Meldcodeproof die jou als professional kan helpen zorgvuldig te handelen bij een vermoeden van kindermishandeling of huiselijk geweld.

Wil je graag mijn video-blogs in je mailbox ontvangen?

Schrijf je hieronder in.