Muts, doos, piemel, slurf

Hoeveel woorden ken jij voor vagina en penis? Vast een heleboel, maar ik durf te wedden dat er veel woorden zijn die je nog niet kent. Elke generatie heeft z’n eigen modewoorden… Hoeveel woorden ken je voor knie of voet? Precies! Eén! Kennelijk hebben de geslachtsdelen op de één of andere manier een bijzondere positie verworven binnen ons taalgebruik. Dat heeft een praktisch nadeel: een kind kan worden geconfronteerd met (schunnige) taal buitenshuis die hij of zij binnenshuis niet heeft geleerd.

Veel verschillende benamingen

Het is dus belangrijk dat we kinderen leren dat er heel veel benamingen zijn voor de geslachtsdelen, zodat er hopelijk een belletje zal gaan rinkelen wanneer het kind iemand tegenkomt, die gepast of ongepast, verwijst naar een geslachtsdeel. En omdat het kind geleerd heeft dat je hierover gewoon kunt praten, zal hij of zij zo’n voorval durven bespreken, met zijn of haar ouders, verzorgers of met jou. En daar gaat het allemaal om!

Want seksualiteit is iets gewoons. Toch doen we er vaak geheimzinnig over. En dat hoeft helemaal niet. Jonge kinderen geven vaak al vroeg aanleiding om over seksualiteit te praten. Ze wijzen naar papa’s piemel of de borsten van de juf: “wat is dat?” Ze zitten aan hun geslachtsdeel, willen plotseling bloot lopen in de klas of turen naar andere kindjes op de wc. Als dit gebeurt zijn we vaak nerveus en onthand.

Nerveus

Wij zijn beschaamd, zij niet. Zij zijn nieuwsgierig en wij kunnen die natuurlijke nieuwsgierigheid nu juist gebruiken om het gesprek aan te gaan, in de klas, op de kinderopvang, de sportclub of gewoon thuis. Want zo kunnen we kinderen de gelegenheid geven en leren om al van jongs af aan vertrouwd te raken met het eigen lijf. We willen kinderen leren dat hun lijf privé is, iets dat ze helemaal zelf mogen ontdekken. Als het kind daarmee comfortabel raakt zal het grensoverschrijdend gedrag veel sneller herkennen. En omdat praten over dit onderwerp geen taboe meer is, zal het kind ook willen praten als het ergens mee zit.

Want, als we de cijfers mogen geloven, maakt één op de drie Nederlandse kinderen seksueel geweld mee en dat is veel te veel! We moeten er dus voor zorgen dat kinderen aan een volwassene durven te vertellen, wanneer seksueel grensoverschrijdend gedrag of geweld meemaken. Maar als wij geheimzinnig en raar over seksualiteit doen is het natuurlijk niet gek dat kinderen helemaal niet durven te praten over datgene waar ze zich voor schamen.

Ik geloof er heilig in dat als we ‘gewoner’ gaan doen over normale seksualiteit, kinderen ons sneller in vertrouwen gaan nemen wanneer het gaat over grensoverschrijdingen.

P.S: Wil je me helpen? Ken jij andere professionals voor wie mijn diensten en/of video-blogs waardevol zijn? Stuur dit bericht dan door en stel ze op de hoogte. Dank je wel!