Het zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar dat is het niet

Afgelopen jaar schreef ik spontaan onderstaande hartenkreet op mijn Facebookpagina. Ik wil je deze niet onthouden en daarom heb ik er een blog van gemaakt.

Zojuist, vlak voor het slapen gaan, overleggen mijn man en ik: ‘ga ik of ga jij?’ Ik besluit vanavond te gaan en loop zachtjes naar boven. Op de trap, tree voor tree. Licht zachtjes aan beneden zodat ik net genoeg zal zien. Traphekje open op zo’n manier dat je het scharnier zo min mogelijk hoort. De eerste deur open en ik loop naar het bedje van mijn jongste.

Ze heeft net een bedje met de middelste spijltjes eruit en zoals altijd woelt ze en ligt ze met haar benen bijna half uit het bedje. Ik pak haar zachtjes bij haar benen en leg haar rechter in haar bedje. Kan het niet laten en strijk liefdevol met mijn hand langs haar warme zachte bolletje… ‘Slaap lekker lieffie’, zeg ik zacht en ik leg een extra deken om haar heen zodat ze het niet koud krijgt. Ook leg ik haar lievelingsknuffel Dikkie Dik even tussen haar armpjes en ik hoor een geruststellende zucht. Ik sluip weg en doe de deur dicht.

Een paar stappen verder doe ik een andere wederom zo zacht mogelijk open. Er hangt een ‘ik slaap-deurhanger’ aan de deur die ik rustig vasthou als ik de deur opendoe, omdat deze anders valt en dit mijn dochter wakker kan maken. Ik loop naar haar toe en ze is bijna bovenop haar deken gaan liggen. Overal liggen knuffels en poppen om haar heen. Het kan haar niet vol genoeg zijn in bed. Ik leg de poppen en beestjes zo neer dat ze er niet onder bedolven raakt en zeg zachtjes ‘slaap lekker lieffie…’ en aai haar zij één keer zachtjes zodat ze niet wakker wordt. Ze draait zich nog even om en lijkt goed door te slapen. Op mijn tenen sluip ik weg…

Ik loop met een grote glimlach en een verwarmd hart weer naar beneden. Wat een heerlijk ritueel is dit toch. Mijn man en ik ‘kibbelen’ er soms om en een enkele keer staan we samen smeltend naar onze dochters te kijken.

En toen kwam het even binnen als een bom. Vanavond ging de gedachte weer eens door mijn hoofd dat zo’n ritueel niet voor ieder kind vanzelfsprekend is. Er zijn kinderen die het koud hebben, die niet horen dat ze lief zijn of dat er van ze gehouden wordt. Die alleen zijn en zich alleen voelen. Er zijn kinderen die mishandeling meemaken of om andere redenen alleen zijn en geen kind meer mogen of kunnen zijn. Kinderen die hun noodzakelijke dosis liefde, zorg, veiligheid en aandacht moeten missen.

En oh… wat wens ik met heel mijn hart dat steeds meer kinderen liefde ontvangen en in beeld zijn, gezien worden. Denk jij ook aan de kinderen die NIET toegestopt worden of warmte krijgen? De kinderen die zich vaak eenzaam voelen en het zelf maar moeten redden… Omdat ze op de een of andere manier in de knel zitten.

Deze soms al enorm volwassen kinderen kunnen veel steun gebruiken en dat kan al door ze écht te zien en de kans te geven met je te praten. Vraag hen gewoon eens hoe het met ze gaat, hoe ze na de vakantie weer op school komen, hoe ze omgaan met de ruzies thuis, wat ze vinden van papa en mama die uit elkaar zijn, van mama die ziek is. Vertel eens over papa die is opgepakt door de politie, de huilbaby thuis, etc…

Als betrokken buren, kennissen, leraren, hulpverleners, ooms of tantes kunnen we het verschil maken door kinderen te zien en aandacht te geven. Laat deze kinderen niet in de kou staan.

PS: Wil je me helpen? Ken jij andere professionals voor wie mijn diensten en/of video-blogs waardevol zijn? Stuur dit bericht dan door en stel ze op de hoogte. Dank je wel!