Het beste moment om een zorg te bespreken

Wanneer je iets opvalt bij iemand: je ziet iets afwijkends, je ziet iets opmerkelijks, je maakt je zorgen, je ziet iets dat niet ‘klopt’, geef je dit dan gelijk aan? Leg je jouw zorgen en bevindingen direct op tafel bij de betrokkene?

Stel: je ziet bij jou in de klas een kind dat opeens heel verdrietig en teruggetrokken overkomt, terwijl het voorheen altijd veel contact maakte. Of je ziet een kind bij jou op het kinderdagverblijf dat wordt gebracht met een hele volle, vieze luier. Je vraagt je af: wat speelt hier?

Misschien zijn dit signalen van problemen. Maar je weet het niet. Is dit genoeg om je zorgen te delen met de ouder?

In de praktijk zie ik dat professionals veel dingen doen om het moment van dat gesprek uit te stellen. Voordat we een gedegen, onderbouwde zorg op tafel leggen zoeken we naar meer ‘bewijs’. Er komen redenen in ons op, we denken “Is dit wel aan mij om hierover te oordelen?” Wat we hiermee eigenlijk doen is: drempels opwerpen om het gesprek maar te kunnen uitstellen.

En dat is ook best begrijpelijk. Want een zorg delen kan spannend zijn. Hoe gaat de ander reageren? Misschien wordt ‘ie wel hartstikke boos. 

Zomaar een beschuldiging doen, dat kan dus niet. Maar wat dan wel? Wanneer kaart je een observatie, zorg of probleem aan? Om hierachter te komen kun je jezelf de volgende vraag stellen:

Stel er zijn professionals die zorgen hebben over jouzelf, over jouw kind, over je partner of één van je ouders. Wanneer zou je dan willen dat iemand je daarvan op de hoogte brengt?

..

Bijna iedereen zegt: zo snel mogelijk. Natuurlijk!

En ga maar na: misschien kun je je indenken dat je zelf ook emotioneel wordt als iemand je met een zorg confronteert. Je schrikt misschien, en reageert daarop. Maar de meeste mensen zullen tóch blij zijn dat het eerlijk wordt gedeeld. Bovendien: als je het niet deelt, ontneem je mensen ook de kans om er zelf iets mee te doen – want dat is namelijk wat de meeste mensen graag willen.

Terug naar het voorbeeld van de volle ochtendluier. Het is slim om dit aan te kaarten, in dit geval bijvoorbeeld bij de vader die het kind naar het kinderdagverblijf heeft gebracht. Hoe voer je zo’n gesprek?

• Wees concreet 
• Blijf bij de feiten
• Wees nieuwsgierig

Vertel concreet aan de vader: “Vanochtend gingen we Noa verschonen en ze had een hele volle luier. We dachten hmmmm, hoe komt het dat die luier zo vol was?” Misschien schrikt de vader wel: “Oh wat erg ik dacht dat mijn partner haar zou verschonen.” Het geeft de ouders de kans om dit ’s avonds te bespreken en de planning weer af te stemmen. 

De grote truc bij dit soort gesprekken? Parkeer je eigen invullingen even. Wees nieuwsgierig naar het verhaal van de ander, zo neem je de ander écht serieus. 

Ik ben benieuwd of je je hierin herkent. Ben jij de professional die liever ‘bewijs’ heeft en een schriftje bijhoudt met hoe vaak iets voorkomt? Denk je liever wel tien keer na voordat je de telefoon pakt en een afspraak maakt met ouders? 

Ik ben er echt benieuwd naar hoe jij hiernaar kijkt en of deze blog je hierin helpt. 

Wat heb jij nodig om sneller de drempel over te gaan om iets laagdrempelig bespreekbaar te maken, want volgens mij is dat nog altijd de grote sleutel tot succes in de aanpak huiselijk geweld en kindermishandeling! 

Wil je dit en nog veel meer tot in de puntjes leren en ook nog overbrengen aan al je collega’s? Overweeg dan eens aandachtsfunctionaris huiselijk geweld en kindermishandeling te worden. 

Hoe je dit soort gesprekken precies stap voor stap voert (en natuurlijk nog veel en veel meer) leer je o.a. tijdens de intensieve training Aandachtsfunctionaris Huiselijk Geweld en Kindermishandeling aan de hand van De DESSAUR-methode, die we uitgebreid gaan oefenen. Te volgen in open aanbod, maar ook aan te vragen als in-company training voor jouw organisatie.

Met warme groet,

Naomi