Bespreekbaarheid is écht de sleutel

In de afgelopen 20 jaar heeft het me altijd geïntrigeerd. Hoe zorg je dat een ander je kan horen? De boodschap kan ontvangen die je hebt en ook nog de ruimte voelt om hierop te reageren?

De liefde voor de verbale en non-verbale taal is begonnen toen ik op 18-jarige leeftijd bij de Kindertelefoon ging werken. De fascinatie heeft zich vervolgens voortgezet toen ik als Maatschappelijk Werker bij Jeugdzorg ging werken en met uiteenlopende verzorgers en kinderen, vaak lastige gesprekken moest voeren.

Hoe lastiger het gesprek en het onderwerp, hoe uitdagender ik het vond om daar letterlijk en figuurlijk de juiste taal voor te gebruiken.

Zo belangrijk om te zorgen dat taal kan worden ontvangen en de mensen met wie je spreekt snappen wat je zegt (ongeacht niveau, taal, milieu, etc.). Dat ze zich niet aangevallen of veroordeeld voelen, maar wel precies horen wat jouw boodschap is zonder dat jij er omheen draait. Zodat ze vervolgens ook kunnen reageren, hun mening kunnen geven, hun kant van het verhaal kunnen vertellen. Op deze wijze krijg jij zonder in te vullen een completer beeld (door de juiste vragen te stellen en nieuwsgierig te zijn) waar je vervolgens zorgvuldig op kunt handelen.

Het is me opgevallen dat hoe lastiger het onderwerp, hoe liever we er omheen draaien met alle gevolgen van dien.

Wanneer jij je ergens zorgen over maakt of je iets opvalt wat belangrijk is voor het kind of de ouders/verzorgers, dan zouden de betrokkenen in principe zelf de eersten moeten zijn die weten dat jij je zorgen maakt. Bijvoorbeeld over seksueel gedrag van een kind of een vermoeden van huiselijk geweld of kindermishandeling.

Bedenk het maar eens voor jezelf. Wanneer wil je het van een ander weten als hij of zij zich zorgen maakt over jou of bijvoorbeeld je kind wanneer je zelf ouder of verzorger bent?

Juist, meteen!

Wanneer de meeste mensen zenuwachtig worden, ongemak voelen, de woorden niet kunnen vinden en gaan stamelen, omdat ze bijvoorbeeld voelen dat een onderwerp gevoelig ligt bij degene waar ze het gesprek mee zouden moeten voeren, word ik enthousiast en zoek ik naar dé manier en begrijpelijke taal om het wel ‘gewoon’ bespreekbaar te maken.

Helemaal begrijpelijk dat we sommige gesprekken spannend vinden en dat maakt je ook een mens, maar het zou in mijn optiek geen reden moeten zijn dat sommige gesprekken simpelweg niet gevoerd worden en uit de weg worden gegaan. Cliënten, kinderen, jongeren, verzorgers, patiënten hebben het recht op deze soms lastige gesprekken.

Deze liefde voor taal en het voeren van (lastige) gesprekken heeft uiteindelijk geleid tot de oprichting van Dessaur Trainingen (2011) en Naomi Maakt Bespreekbaar (2018), waar vanuit ik professionals en ouders leer hoe ze, voor hen vaak, ingewikkelde taboeonderwerpen toch bespreekbaar kunnen maken.

In de trainingen die ik verzorg geef ik continu (bewust) voorbeelden van hoe ik zelf iets bespreekbaar zou maken en geef ik er dus taal aan. Wanneer ik dat doe zie ik iedereen om me heen flink meeschrijven om deze taal te kunnen ‘vangen’. En in de evaluaties bedanken ze me vaak voor de taal die ze hebben geleerd en geven ze me aan het eigen te willen maken.

Ik zeg vaak ‘doe het niet op z’n Naomi’s, maar maak het je eigen en neem eruit wat je past’.

Veel professionals hebben mij in de loop van de jaren gezegd… ‘Kun je niet eens een bandje maken met voorbeelden van hoe jij gesprekken zou voeren?’

En zo is de luistertraining ‘Seksueel gedrag van kinderen bespreekbaar maken’ geboren!

Ik heb met veel plezier deze geluidsfragmenten voor je hebt opgenomen met name gericht op het thema seksualiteit omdat dat juist is waar we vaak het meeste mee worstelen.

Doe er je voordeel mee als mens, professional en als organisatie en bedenk goed…. Er is geen onderwerp wat we niet bespreekbaar kunnen maken!

Op naar een veilige wereld voor kinderen waarin bespreekbaarheid de sleutel is!